Yıkımların ve yozlaşmaların gölgesinde son dönem şiiri

Her ne kadar başlıkta şiir desek de bu anlatacaklarım aslında şiir değil. Sadece şiir kılığına sokulmaya çalışılan manzume ve laf ebeliği. Anlamsız imgeler peşinde taçlandırılmaya çalışılan bomboş mısralar. Bir çetenin ve bir loncanın içinden edebiyat âlemine bilgiç bilgiç bakışlar. Malayani sözlerin arkasında heba edilen ömürler. Manasız sözlerin arkasında illa ki bir mana vardır diyerek mana arayanların akıl tutulmaları. Modern şiir diye şiirin kalbini söküp atmalar. Müslüman bir dünya görüşünün insanlarını aldatmayı iş haline dönüştürenler.

Bir sayıklama ile karşı karşıyayız. Kaidesi olmayan bir heykel gibi birer birer yıkılıyor sözler. Ruhunu yitirmiş bir bedenin hortlaması gibi korkunç bir tabloyla karşıyayız. Acaba suçumuz neydi ki tüm bu insanlar edebiyat bahçemize musallat oldular?

Şiir adına ortaya konanlar ve kelimelerin cambazlığını şiir diye yutturmaya çalışmalar. Bunların arkasında bir niyet saflığından söz etmemiz mümkün görünmüyor. Entelektüel görünme hastalığına yakalanmış tipler ve bu tiplerin "Efruz Bey" romanından fırlamış gibi arz-ı endam edişleri.

Bir tarafta diriliş şairinin inandığı gibi yaşayan gerçek bir dava adamı tavrı diğer tarafta şöhretten ve paradan başka bir şey düşünmeyen bu tipler. Bir gün sosyalist bir gün nasyonalist bir gün liberal olmanın tüm şubeleri bunlarda mevcuttur. Maske üstüne maske takmanın üstadırlar. Tüm bunlar insanın aklına suç bunlarda mı yoksa bunların gerçek yüzünü anlamayan gözü perdelenmiş bizlerde mi diye sormadan edemiyorum.

Halkın edebiyattan kopuk olmasından şikâyet etmeyen edebiyatçı yok gibidir. Doğru bir şikâyettir gerçekten halkta edebiyattan kopuk olma durumu vardır. Fakat bu kopuşun sebebi halk değil edebiyatçılardır. Saçma sapan mısraları halkın okumasını anlamasını beklemek ne kadar mantık ve şuurdan uzak bir tutumdur. Burada bu şairler hemen şu savunmayı yapacaklardır. Halk bizi anlayacak seviyede değil. Bu sözün karşısında cevabımız şudur; Hayır hayır siz halkın seviyesinin çok altındasınız. Siz bırakın halkın sizi anlamasını kendiniz bile kendinizi anlamaktan uzaksınız. Çünkü bu halk Fuzuli’yi, Nabi’yi, Nedim'i, Şeyh Galib’i anlamış da bir sizi mi anlamayacak! Yoksa siz Fuzuli’den daha mı büyük şairsiniz? Lütfen artık kandırmayın insanları.

Gündemimize soktukları meselelerin çoğu bizimle alakalı meseleler olmayan bu insanların neye tartıştıklarını niye tartıştıklarını anlamak için boşuna uğraşmamak lazım. Bunların meseleleri zaten zihinleri bulandırmaktan ibaret. Bunlar ana gündemimizi baltalayarak yeni yol adı altında bizi şuursuzlaştırmaktan başka bir şey yapmıyorlar.

Kibirlerini insanlara entelektüel birikim diye yutturan bu şairler ve de insanlara tepeden bakmayı kendilerince nasıl bir mantığa oturttuklarını anlamadığım bu insanlar gündemimizi karatmaktan başka bir şey yapmıyorlar. Bir de bunların kapısında odun kırıcısının hınk deyicisi kabilinden yancıları var. Hepsi birer ateşli mürit hepsi birer şerh üstadı. Kraldan çok kralcıların meydanı bu meydan.

Şiirin abur cuburu varmıdır diye sorsalar vardır ve işte şu şairlerin şiiridir diyebiliriz. Bunlar sağlığa zararlı sözlerin sağlığa zararlı kelimelerin birer münadisi olmaktan başka bir şey değiller. Belli dergilerin etrafında kümelenmiş kendileri dışında kimseyi şair olarak görmeyen bu insanlar tarihin tozlu rafları arasında kaybolup gitmeye mahkûmdurlar. Bunların şiirini arkasında insan ve insanımız yoktur. Nefislerinin derdine düşmüşler fani varlıklarından başka bir şeyi düşünemez hale gelmişlerdir.

Kral çıplak diye bağıramayanlara inat kralın çıplak olduğunu haykırıyorum. Evet, kral çıplaktır ve kimse kendi kendini aldatmak zorunda bırakılmamalıdır. Bunlar bizim şairimiz ve edebiyatçımız değildirler ve de hiç olmamışlardır zaten.

Rifat CANTEKİN