Kün Edebiyat bu sayısında, çocuk edebiyatının bugünkü durumunu, olanı ve olması gerekeni ortaya koyuyor.
Çocuklarımız tozdan topraktan mahrum yaşıyor artık. Çamura belenemiyorlar, toprağı avuçlayamıyorlar.
Çiçeği, böceği, dalı, yaprağı tanımıyorlar. Yaşamak şöyle dursun, nefes almanın bile zor olduğu apartmanlarda, bol ışıklı, bol panolu caddelerde, sirenlerin, motor seslerinin, kornaların birbirine karıştığı şehirlerde yaşamak zorunda bırakılıyorlar. Sonra, sırtlarına daha oyun çağındayken dünya endişesi yükleniyor çocuklarımızın. Birer yarış atı hâline getirip, kaybetme şansı vermeden koşturuyoruz onları. Nereye kadar? Çocuk oyun demektir oysa. Masal demektir, körebe demektir, saklambaç demektir, çelik çomak demektir. Hiç birini bilmiyor çocuklarımız. Oyun saati gibi saçma sapan bir sınırlandırmanın ortasında, bilgisayar ekranlarında doyurmaya çalışıyoruz onların oyun açlığını. Tabii olarak yetmiyor bu. Son derece kırılgan, şahsiyeti oturmamış, mücadele edecek güçten yoksun, analiz melekesi gelişmemiş, özgüveni eksik ve bunların hepsinin sonucu olarak yetersiz nesiller yetiştiriyoruz farkında olmadan. Bir noktada daha ihmal ediyoruz çocukları.
Okuma ihtiyaçlarını da bilgisayar üzerinden gideren çocuklarımız, edebiyatın o ruh-efzâ ikliminde teneffüs edemiyorlar. Edemiyorlar çünkü çocuklara yönelik hazırlanan kitaplar, nasihat etmekten, kural öğretmekten ve dolayısıyla can sıkıcı olmaktan öteye pek gidemiyor. Oysa çocuğa has bir edebiyat diline çok ciddi olarak ihtiyaç var. Kün Edebiyat bu sayısında, bu ihtiyacı konu edinmiş. Çocuk edebiyatının bu günkü durumunu, olanı ve olması gerekeni ortaya koymaya çalışmış.
İletişim: kun_yayin@hotmail.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder